Μέσα στη ζάλη της καθημερινότητας ,στην κούραση,στο τρέξιμο να προλάβεις δουλειές και να διεκπεραιώσεις ευθύνες,να τη και η καθιερωμένη μέρα της παρέλασης.

Να σηκωθείς πρωι πρωι ,να ετοιμάσεις το παιδί,να του βάλεις τα γκρι ή τα μπλε και τα λευκά (ουπς να κι ένας λεκές) κλπ κλπ, κατόπιν να στηθείς και να χειροκροτείς τη Μαρία,το Βικάκι ακόμα και τον Κωστάκη (που είναι και κομματάκι παχουλούλης) αλλά κορδώνεται σα γαλοπούλα .

Βαρετο; Κουραστικό; Κάποιοι θα το έλεγαν και μικροαστικό.

Όχι, βαριέμαι όλες αυτές τις χαζομάρες. Γιωργάκη άστο μην κάνεις παρέλαση,θα αράξουμε σήμερα.

Μια μέρα σαν όλες τις άλλες…..

Έτσι κι έγινε. Καθισμένη στον καναπέ ,τυλιγμένη στα πυτζαμοειδή με έναν καφέ στο χέρι. Άνοιξα την τηλεόραση να δω το τριτοκοσμικό γεγονός.
Ξαφνικά μπροστά στα μάτια μου πέρασε ο παππούς μου (Θεός συγχωρέστον) με το κουστουμάκι του, τη γραβατούλα του και τη γιαγιά μου πίσω του να τον κυνηγάει (της φάνηκε λίγο τσαλακωμένο το παντελόνι του), πέρασε από μπροστά μου , μου ίσιωσε την λευκή κορδέλα στα μαλλιά μου(φώναζα εγώ μη μου χαλάσει τα καλοχτενισμένα μαλλιά μου.

Νά μαι τώρα που με καμαρώνω μπροστά στον καθρέφτη της ντουλάπας να κάνω πρόβες τα βήματα ,εν δυό ,εν δυό. Σκίρτημα η καρδιά μου ,αχ να με δούν οι δικοί μου. Να κάτσουν μπροστά μην τους κλείσει κανείς και δεν με δουν. Να με χειροκροτήσουν ,να δακρύσει η γιαγιά, να είναι περήφανος ο παππούς.

Και να εκεί μπροστά πέρασε ο Νίκος μου,ο μεγάλος μου γιός, να τον ετοιμάζω γρήγορα γρήγορα(πάντα αργούσε να ξυπνήσει το καμάρι μου) να ετοιμαστώ και εγώ για να πάμε στην παρέλαση.

Και μετά να ενωθούμε με φίλους ή και συγγενείς να κατακλύσουμε καφετέριες και ταβερνούλες. Όλοι όμορφοι καλοντυμένοι να ευχόμαστε χρόνια πολλά.

Σηκώθηκα , πήρα τη σημαία (ναι αυτή τη γαλανόλευκη)που την είχα καταχωνιάσει κάτω από το κρεβάτι,την έστησα με ένα χαμόγελο στο μπαλκόνι (γαμήλιο δώρο της γιαγιάς μου)σήκωσα το Γιωργάκη ,ντυθήκαμε, ετοιμαστήκαμε και να τώρα που χειροκροτώ τη Μαρία, το Βικάκι αλλά πιο πολύ τον Κωστάκη (που είχε παχύνει κι άλλο και ήταν ένας κούκλος καμαρωτός καμαρωτός).

Και να τώρα που είπα χρόνια πολλά σε όλους και θα πω και χρόνια πολλά σε εσάς γιατί τελικά δεν ήταν μια καθημερινή , γιατί η ζωή μας δεν είναι μια ευθεία γραμμή αόριστα να βαδίζει, γιατί τις γραμμές στη ζωή μας τις χαράσσουμε εμείς.

ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ ΠΟΛΛΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Κείμενο – Επιμέλεια – Έμπνευση
Δήμητρα Χρονοπούλου